Wanneer de passagier, op een zinkend schip, Hoor om hem heen de golven weerklinken, Zo ver het oog reikt, de immense en donkere zee staat op om het op te slokken,
Zonder hoop op redding en als de brug opengaat, Tussen de gebroken masten, doodsbang, gekneusd, Hij trekt zijn voorhoofd recht uit de vloed die hem bedekt, En slaakt een laatste kreet.
Tevergeefs huilen! hartverscheurende schreeuw! De vogel die zweeft of passeert Voorbij de wolk huiverde van afschuw, En de razende winden aarzelen in de ruimte Om het onder hun rumoer te smoren.
Zoals deze reis, in onbekende zeeën, Ik dwaal rond en zal verdwijnen in de huilende golven; De afgrond ligt aan mijn voeten, boven mijn hoofd de wolken Opstapelen, bliksem op de flanken.
De golven en luchten rond hun slachtoffer Strijd hevig, lawaai, duisternis; In de greep van deze conflicten, mijn schip op de afgrond Kort zonder kompas en ontmast.
Maar er zijn andere golven, het is een heel andere storm Wie vecht in de donkere lucht; De zee is dieper en vooral het scheepswrak Nog completer en rampzaliger.
Speelgoed van de orkaan die hem draagt en leidt, Rommelig met ondergedompelde schatten en uitrusting, Dit verloren schip, maar het is het menselijke schip, En wij zijn de schipbreukelingen.
De doodsbange bemanning manoeuvreert tevergeefs in de schaduw; Terreur is aan boord, wanhoop, rouw; Zittend aan het roer, donkere Fatality Leidt hem naar een valkuil.
Ik, dat zonder mijn toestemming de blinde Destiny Begonnen met het vreemde en broze gebouw, Ik wil ook niet, stom en gelaten, Lijd aan mijn verzwelging.
Aangezien, in de verdoving van opperste nood, Mijn bleke metgezellen zwijgen, Op mijn stem om deze hopen vervloekingen te verwijderen Die zich verzamelen tegen de hemelen.
Zodat het barst met een meer energieke straal, Ik heb, in mijn verzet tegen de aanval van de zwarte golven, Vanuit alle harten in mij, als in een enkel centrum, Alle wanhoop verzameld.
Dat ze zo sterk trillen, mijn onverschrokken accenten, Moge deze zelfde dove luchten beven van verbazing; De luchten hebben het niet nodig, noch de stomme golven, Huiveren om het te hebben begrepen.
Ah! elke kreet van pijn is een heilige kreet; Hij protesteert, beschuldigt hij op het moment van aflopen. We zullen ! deze kreet van angst en oneindige afschuw, Ik gooide het; Ik kan zinken!
Wanneer de passagier, op een zinkend schip, Hoor om hem heen de golven weerklinken, Zo ver het oog reikt, de immense en donkere zee staat op om het op te slokken,
Zonder hoop op redding en als de brug opengaat, Tussen de gebroken masten, doodsbang, gekneusd, Hij trekt zijn voorhoofd recht uit de vloed die hem bedekt, En slaakt een laatste kreet.
Tevergeefs huilen! hartverscheurende schreeuw! De vogel die zweeft of passeert Voorbij de wolk huiverde van afschuw, En de razende winden aarzelen in de ruimte Om het onder hun rumoer te smoren.
Zoals deze reis, in onbekende zeeën, Ik dwaal rond en zal verdwijnen in de huilende golven; De afgrond ligt aan mijn voeten, boven mijn hoofd de wolken Opstapelen, bliksem op de flanken.
De golven en luchten rond hun slachtoffer Strijd hevig, lawaai, duisternis; In de greep van deze conflicten, mijn schip op de afgrond Kort zonder kompas en ontmast.
Maar er zijn andere golven, het is een heel andere storm Wie vecht in de donkere lucht; De zee is dieper en vooral het scheepswrak Nog completer en rampzaliger.
Speelgoed van de orkaan die hem draagt en leidt, Rommelig met ondergedompelde schatten en uitrusting, Dit verloren schip, maar het is het menselijke schip, En wij zijn de schipbreukelingen.
De doodsbange bemanning manoeuvreert tevergeefs in de schaduw; Terreur is aan boord, wanhoop, rouw; Zittend aan het roer, donkere Fatality Leidt hem naar een valkuil.
Ik, dat zonder mijn toestemming de blinde Destiny Begonnen met het vreemde en broze gebouw, Ik wil ook niet, stom en gelaten, Lijd aan mijn verzwelging.
Aangezien, in de verdoving van opperste nood, Mijn bleke metgezellen zwijgen, Op mijn stem om deze hopen vervloekingen te verwijderen Die zich verzamelen tegen de hemelen.
Zodat het barst met een meer energieke straal, Ik heb, in mijn verzet tegen de aanval van de zwarte golven, Vanuit alle harten in mij, als in een enkel centrum, Alle wanhoop verzameld.
Dat ze zo sterk trillen, mijn onverschrokken accenten, Moge deze zelfde dove luchten beven van verbazing; De luchten hebben het niet nodig, noch de stomme golven, Huiveren om het te hebben begrepen.
Ah! elke kreet van pijn is een heilige kreet; Hij protesteert, beschuldigt hij op het moment van aflopen. We zullen ! deze kreet van angst en oneindige afschuw, Ik gooide het; Ik kan zinken!
