|
|
Émile VERHAEREN (1855-1916)
Vreugde
Oh die lange mooie dagen waarmee de ochtenden gloeien!
De vurige en trotse aarde is nog fantastischer
En het wakkere leven is zo'n sterke geur
Moge het hele wezen bedwelmd zijn en naar vreugde springen.
Wees bedankt, mijn ogen,
Om zo helder te zijn gebleven, onder mijn toch al oude voorhoofd,
Om het licht in de verte te zien bewegen en trillen;
En jij, mijn handen, om te trillen in de zon;
En jij, mijn vingers, om te koesteren in vermeil fruit
Hangend langs de muur, bij de stokrozen.
Wees bedankt, mijn lichaam,
Om stevig, snel en nog steeds te trillen
Aan de aanraking van snelle winden of diepe briesjes;
En jij, mijn rechte torso en mijn brede longen,
Om te ademen, langs de zeeën of op de bergen,
De stralende en levendige lucht die de werelden baadt en bijt,
Oh die ochtenden van feest en kalme schoonheid!
Rozen waarvan de dauw de zuivere, gezichten siert,
Vogels komen naar ons toe, als witte voortekenen,
Tuinen met veel schaduw of zwak licht!
In een tijd waarin de overvloedige zomer de lanen verwarmt,
Ik hou van je, paden, waar kwam het vandaan?
Zij die tussen haar handen mijn lot verborg;
Ik hou van je, verre moerassen en sobere bossen,
En onder mijn voeten, tot in de diepte, ik hou van de aarde
Waar mijn doden liggen.
Ik besta in alles wat me omringt en doordringt.
Dikke gazons, verloren paden, bosjes beuken,
Helder water dat geen schaduw kan bezoedelen,
Je wordt mij als mijn herinnering.
Mijn leven, oneindig, in jou strekt zich allemaal uit,
Ik vorm en word alles wat mijn droom was;
In de uitgestrekte horizon die mijn oog verblindt,
Trillende bomen van goud, jij bent mijn trots;
Mijn wil, zoals de knopen in je bast,
Op de dagen van stevig en gezond werk verhardt mijn kracht.
Wanneer je langs mijn voorhoofd strijkt, heldere tuinrozen,
Ware kussen van vlammen verlichten mijn vlees;
Alles is een streling voor mij, vurigheid, schoonheid, spanning, waanzin,
Ik ben dronken van de wereld en ik vermenigvuldig me
Zo sterk in alles wat mij schittert en verblindt
Laat mijn hart bezwijken en uitbreken in gehuil.
Oh deze sprongen van hartstocht, diep, krachtig en teder
Alsof een enorme vleugel je optilt,
Als je voelde dat ze tot in het oneindige reikten,
Man, klaag niet, zelfs niet in slechte tijden;
Welk ongeluk je ook tot prooi neemt,
Zeg tegen jezelf, dat op een dag, in een opperste ogenblik,
Je proefde allemaal hetzelfde, met kloppend hart,
De zoete en wonderbaarlijke vreugde,
En je ziel, die je ogen hallucineert
Totdat je je wezen vermengt met de unanieme krachten,
Tijdens deze unieke dag en dit sublieme uur,
Maakte je zoals de goden.
|
